Kesik nefeslerimin arasında durdum ve gözlerimi, kalemin kağıda kavuşmasıyla çıkan sesle yarışabilecek bir süre içerisinde açtım.
Kalabalığın ortasında dikiliyordum dışarıdan bakıldığında, kafamın içerisinde düşüncelerimle olan dansımın aksine.
Gözlerim, hayatında bir kez olsun canı yanmış bedenler üzerinde gezindiğinde; yeni bir kasırga nefesimi kesti, yabancı bir his ördü duvarlar düşüncelerimle arama.
O an anlamıştım.
Yaralı insanların mükemmel gülümsemelerle nasıl örttüğünü kusurlarını...